رابطه بین هدفمندی و پیشرفت تحصیلی دانشجویان ایرانی زبان انگلیسی

با پیشرفت تحقیقات در زمینه ی روانشناسی آموزشی و تدریس و یادگیری زبان خارجی در نظام یادگیرنده محور آموزش زبان، تفاوت های فردی توجه هرچه بیشتر روانشناسان تربیتی (آموزشی) و محققان را به خود جلب کرده است. یکی از زمینه های تفاوت های فردی مربوط به گوناگونی یا تفاوت در اهداف است. ازاین رو، تاکید مطالعه حاضر بر یکی از بحث برانگیزترین مباحث روانشناسی آموزشی یعنی جهت گیری هدف موفقیت بود. از آنجا که اهداف اتخاذ شده توسط دانشجویان بر موفقیت و شکست علمی آنان تاثیرگذار می باشد، رویکرد هدف موفقیت به عنوان چارچوب مطالعه حاضر انتخاب شد. با توجه به اهمیت چنین مسئله ای در زمینه آموزش، تعیین نوع اهداف اتخاذ شده توسط دانشجویان و ارتباط آن با جنسیت و پیشرفت تحصیلی آنها از جمله دلایل انجام مطالعه حاضر بود. تعیین اینکه کدام نوع هدف پیش بینی کننده بهترپیشرفت تحصیلی دانشجویان به شمار می رود از جمله اهداف دیگر این مطالعه بود. و در نهایت، مطالعه حاضر به بررسی اینکه آیا جنسیت و سال های مختلف تحصیلی بر روابط بین هدفمندی دانشجویان و پیشرفت تحصیلی آنها تاثیرگذار است پرداخت. برای رسیدن به چنین اهدافی، پرسشنامه هایی مربوط به جهت گیری هدف موفقییت در بین182 دانشجوی دختر و پسر کارشناسی (دانشجویان سال اول، دوم، سوم،و چهارم) در گرایش ادبیات انگلیسی در دانشگاه شیراز توزیع شد. اطلاعات جمع آوری شده از طریق روش های مختلف از قبیل آمار توصیفی، آزمون تی مستقل، ضریب همبستگی پیرسون، و ضریب رگرسیون چندگانه مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد هدف تسلط علمی از برجسته ترین اهداف اتخاذ شده توسط دانشجویان ایرانی زبان انگلیسی است. با این وجود تفاوت معنی داری در بین گروه های جنسیتی نشان داده نشد. علاوه بر این، رابطه ی معنی دار اما پایینی بین هدف تسلط علمی و عملکرد گرایی و پیشرفت تحصیلی دانشجویان به دست آمد. به علاوه، نتایج نشان داد که هر دو اهداف عملکردگرایی و اجتناب ازعملکرد به ترتیب بهترین پیش بینی کننده های پیشرفت تحصیلی دانشجویان به شمار می روند. نتایج مربوط به جنسیت نیز حاکی از ارتباط بین هدف عملکرد گرایی و اجتناب از عملکرد در بین دانشجویان دختر و پیشرفت تحصیلی آنان بود. در نهایت، فقط هدف عملکردگرایی پیشگوئی کننده مهمی در پیشرفت تحصیلی دانشجویان سال اول و سوم بود. اما اتخاذ چنین هدفی تاثیری در پیشرفت تحصیلی دانشجویان سال دوم نداشت. به علاوه، هر دو اهداف عملکردگرایی و اجتناب ازعملکرد نیز اثر قابل توجهی بر پیشرفت تحصیلی دانشجویان سال چهارم داشت.